Przychodzi taki wiek, z moich obserwacji wynika, że około 5-6 lat, kiedy dzieci zaczynają snuć plany na przyszłość. Już pojmują pojęcie przeszłości, teraźniejszości i przyszłości i nie rzucają w eter: "Mamo, jak ja będę dorosła, a Ty będziesz malutka to ...".

Poważne planowanie przyszłości ma wiele aspektów. "Jak będę dorosła, to Bartek będzie moim mężem". "Ja będę mieć dom z ogródkiem i dwa psy". 

Najciekawsze są jednak kwestie zawodów. Pokazują nie tylko dziecięce pragnienia, ale i charaktery. 

Moja "jedynka": "Jak będę dorosła będę mieć 6 prac. W poniedziałki będę tancerką, we wtorki nauczycielką, w środy będę fotografem przyrodniczym, w czwartki będę śpiewać, w piątki będę malować obrazy, no i będę jeszcze podróżniczką" - dyskusję na temat tego jak to pogodzić zakończyła: "Tata ma 3 prace to i ja dam radę". Przeambitny typ, z niczego nie potrafi zrezygnować.

Moja "Dwójeczka" rok temu: "Mamo, ja będę strażaczką w dzień, a wieczorem ratownikiem ludzi". No cóż- siły charakteru i empati dla ludzi jej nie brakuje. Ale i... leniuszek... - miesiąc temu: "Mamo, zdecydowałam nie będę już strażakiem. To zajmuje za dużo czasu. Jaki zawód zajmuje najmniej pracy? A, już wiem, nauczyciel." I to mówi córka nauczyciela... Wczoraj podsłyszałam dialog z "trójeczką" - "Ja nie będę strażakiem, zdecydowałam. DLACZEGO? Bo nawet w lato jak jest gorąco, a jest pożar to strażak musi zakładać te wszystkie grube ubrania". Potem zobaczyła drogowców pod naszym oknem. O dziwo ruszali się (może dlatego, że było zimno) i stała nad nimi Pani Drogowiec, używając w swojej pracy palca wskazującego i miarki. Dziecko skomentowało- " O mamo, ta Pani nic nie robi. Czy dziewczyny mogą być drogowczyniami?" 

Nie wiem jak ja ja będe mobilizować ją do odrabiania lekcji za rok... Nie wiem kim będzie, ale wiem, że zrobi wszystko, aby przyszło jej to bez wysiłku.