Przy pierwszym dziecku kupowałam zabawki, zawsze dobrej jakości. Pamiętam, że ciągle się zastanawiałam, czy jej nie krzywdze, tym, że nie ma mnóstwa rzeczy, które inni mają, że nie kupuję jej plastiku, choć jest lekki i dzieci go uwielbiają, że nie ma grających śłimaków, gąsienic mówiących po angielsku, śpiewających alfabetów. Z jednej strony towarzyszyło mi poczucie niepewności, z drugiej nie chciałam ulec, nie do końca widziałam sens posiadania tego, co miała większość rówieśników. Teraz mam drugie dziecko i kupujemy bardzo rzadko cokolwiek i to zupełnie bez wyrzutów sumienia. Różnica, którą widze jest taka, że niektóre zabawki nei mają żadnej ale to absolutnie żadnej wartości dla dziecka. Na każdej możemy przeczyteć, że wspiera sensoryke, motoryke i umijętności komunikacyjne. Tak można powiedzieć o każdej rzeczy, która weźmiemy do ręki, bo ja widzimy, dotykamy i możemy ją nazwać.