Zanim zostałam doradcą noszenia, byłam zwyczajną noszącą mamą – dowiedziałam się o chustach w szkole rodzenia, zaczęłam nosić. Potem zaczęłam zgłębiać temat, szperając w internecie, bo wtedy (2008 r.) było to jedyne źródło informacji o chustach. To, co znajdowałam, było sumą doświadczeń i obserwacji z zagranicznych podróży, nie zaś rzetelną wiedzą.

Nosiłam dużo. Zrezygnowałam z wózka. Po kilku miesiącach codziennego motania chusty miałam spore doświadczenie. Ale, patrząc z perspektywy czasu, słabo radziłam sobie z chustą – wielokrotnie zdarzało się, że było mi niewygodnie. Kombinowałam z różnymi wiązaniami i z utęsknieniem czekałam do momentu aż moja Córka usiądzie, bo intuicyjnie należałam do tej grupy rodziców, którzy woleli poczekać do tego „magicznego momentu” z zakupem nosidełka. No i wreszcie się doczekałam! Moja przygoda z nosidłami zaczęła się od nosidła Mei-Tai, potem było nosidło ergonomiczne. No i niby było łatwiej, ale jakoś nie do końca byłam przekonana. Próbowałam różnych sprzętów. Próbowałam też powrotu do chusty i wiązania na plecach. Moje ostatnie noszenie Córki (już w ciąży z Synem) to był właśnie plecak z chusty tkanej. 

A potem zostałam doradcą noszenia i teraz już wiem, dlaczego nosidełko nadaje się dopiero dla dziecka samodzielnie siedzącego. Rozumiem też, dlaczego miałam kłopoty z chustą i dlaczego było mi niewygodnie. Wiem, że nie ma nosidła idealnego i że nie jest dziwne, że było mi niewygodnie w czymś, co moje koleżanki "wielbiły" i uznawały za szczyt wygody.

Zacznijmy od początku, czyli od kręgosłupa, który powinien być pod szczególną ochroną aż do momentu, kiedy nasz malec zaczyna samodzielnie chodzić. Wtedy mięśnie są na tyle silne, żeby móc utrzymać prawidłową pozycję ciała. Wcześniej to my i sprzęty używane przez nas powinny dbać o to, żeby pozycja dziecka była prawidłowa (fizjologiczna). W chuście czy nosidle pozycja dziecka odpowiada pozycji, jaką przyjmuje dziecięce ciałko w leżeniu na brzuszku (leżeniu przodem): 

Chusta pozwala na wygodne i bezpieczne (niezbyt duże) odwiedzenie nóżek i na odpowiednio duże zgięcie. Dzięki temu kręgosłup noworodka może być w pełnej kifozie (kształt litery C), a głowa może swobodnie opaść na ciało noszącego. Maluszek układa się tak samo, jak położony swobodnie na klatce piersiowej rodzica podczas kangurowania. 

W nosidle pozycja jest inna, bo miednica dziecka jest przyklejona do brzucha czy pleców noszącego. Mamy szeroko odwiedzione nóżki (często małe nóżki wręcz oplatają tułów noszącego), małe zgięcie (kolanka w żadnym nosidle nie mogą się znaleźć wyżej niż biodra) a w konsekwencji kręgosłup, który się prostuje i głowę, która ma tendencję do opadania do tyłu (to jeden z problemów rodziców noszących w nosidłach, który nie dotyczy tych chustujących). 

Chustę od nosidła odróżnia również to, że otula ona dziecko ze wszystkich stron, stabilizując bocznie kręgosłup, którego noworodek nie jest w stanie samodzielnie utrzymać. W nosidle nie ma stabilizacji bocznej – nie nadaje się zatem ono dla dziecka niesiedzącego.