Miasto kusi nas nowoczesnymi technologiami i szerokim wachlarzem możliwości. Zapewnia wygodę związaną z dostępnością środków komunikacyjnych, bogactwo instytucji oświatowych, przodujących w rankingach wyników szkolnych oraz niezliczoną ilość ośrodków,  stanowiących źródło zabawy i rozrywki. Przez większość rodziców postrzegane jako miejsce dostarczające optymalnie najlepsze warunki dla rozwoju  ich pociech. Czy rzeczywiście tak jest?

Zafascynowanie miejską cywilizacją stopniowo ustępuje miejsca chęci powrotu do Natury. Kategorycznie zmieniają się opinie na temat terenów wiejskich – niegdyś kojarzone z zacofaniem i gorszymi warunkami egzystencjalnymi. Obecnie stanowią azyl, do którego ucieka się przed miejskim zgiełkiem i przemysłowymi zanieczyszczeniami. Poza oczywistym znaczeniem dla zdrowia fizycznego dzieci, kontakt z przyrodą jest także źródłem pozytywnych doznań w sferze emocjonalnej: łagodzi stres, wycisza i relaksuje. Przeciwnicy wskazują na nudę i brak rozrywki, a przecież lasy, pola, łąki wraz z całym zasobem flory i fauny dostarczają dzieciom o wiele więcej atrakcji niż zatłoczony plac zabaw otoczony betonowym blokowiskiem. Mając na uwadze przyszłość dzieci, w centrum zainteresowania powinny się znaleźć przede wszystkim: dostępność oraz poziom edukacji. Także w tej kwestii odchodzi się od zamierzchłych przesłanek o braku profesjonalizmu i ubóstwie szkół na terenach wiejskich. Pomijając fakt, że szkoły w dużych aglomeracjach są w znacznej mierze przepełnione, a przy dużej liczbie uczniów znacznie trudniej zadbać o jednakowe postępy w nauce, dla wielu rodziców priorytetem przy wyborze szkoły staje się lokalizacja – świeże powietrze, zieleń i duża przestrzeń umożliwiająca dzieciom aktywne formy zabawy. Coraz większą wartość zyskują przedszkola i szkoły usytuowane na obrzeżach miast i na prowincji. To słuszna decyzja – nauka  w takim środowisku gwarantuje szereg czynników korzystnie wpływających na zdrowy rozwój każdego malucha.

1. Sprawność psychoruchowa

Słuszność od wieków znanej sentencji – "ruch to zdrowie" –jest w pełni uzasadniona. Prawidłowy rozwój fizyczny i poziom sprawności psychomotorycznej to sfery osobowości dziecka, będące podstawowym wyznacznikiem jego zdrowia. Aktywność ruchowa ma wpływ na:

• rozwój,
• doskonalenie i różnicowanie morfologiczno-fizjologiczne wszystkich układów i organów,
• przynosi młodemu organizmowi niezastąpione korzyści w sferze:
  
  • duchowej,
  • emocjonalnej
  • w rozwoju inteligencji.

Stwarzając dzieciom możliwości do intensywnego ruchu, rozwijamy w nich niezwykłe właściwości ciała, ducha i umysłu. Szczególnie znaczący dla kształtowania motoryki dziecka jest okres przedszkolny, którego charakterystyczną cechą jest wzmożona ruchliwość i potrzeba wypowiadania się za pomocą ruchu. Rozwój psychomotoryczny dziecka przedszkolnego ulega stałemu przeobrażeniu i doskonaleniu, gdyż właśnie w tym okresie dziecko nabywa liczne umiejętności motoryczne, które w dalszych etapach życia jedynie doskonali.

Priorytetowe znaczenie ruchu w rozwoju dziecka wskazuje na konieczność zapewnienia optymalnej dawki ruchu, wynoszącej 5-6 godzin dziennie. Tak zwiększona aktywność ruchowa owocuje wzrostem parametrów:

• siły,
• wytrzymałości,
• szybkości,
• mocy,
• zwinności,
• koordynacji i innych cech motoryczności,
• podnosi ogólną sprawność fizyczną i odporność organizmu, a tym samym wzmacnia zdrowie i zapewnia dobre samopoczucie.

2. Kontakt z Naturą

Wśród potrzeb koniecznych do prawidłowego rozwoju jednostki Abraham Maslow wymienia wrodzoną potrzebę kontaktu ze światem przyrody. Ta wrodzona chęć bliskiego obcowania z Naturą dotyczy szczególnie małych dzieci zatem bardzo istotne jest, aby im ten  kontakt umożliwić. W życiu dziecka przyroda, a konkretnie świat zwierząt jest często źródłem pierwszych wiadomości i przeżyć, które zapamiętuje na całe życie. Świat zwierzęcy stwarza wiele okazji do analizowania, porównywania, wyciągania wniosków. Oczywiście najlepszym sposobem zbliżania dziecka do przyrody jest bezpośredni z nią kontakt, gdyż żadne opisy słowne i rysunki nie zastąpią bezpośredniej obserwacji na miejscu, czynionej przez zaciekawione oczy dziecka. Przyroda jest dziedziną, która szczególnie odpowiada wszechstronnemu rozwojowi dziecka – tak pod względem sfery somatycznej, jak i psychicznej. Otaczająca dziecko przyroda swoim bogactwem kształtów, barw i różnorodnością zjawisk pociąga, wzbudza zachwyt, nasuwa wiele pytań, na które dziecko szuka odpowiedzi. Dzieci powinny mieć możliwość oglądania, dotykania i obserwowania różnych obiektów, bo właśnie tego rodzaju poznawanie pobudza do spostrzegania, obserwowania, wnioskowania i działania. Kontakt z naturą ułatwia dzieciom rozumienie postawy szacunku, ochrony przyrody i odpowiedzialności za jej trwanie, a poprzez przebywanie na świeżym powietrzu, bycie w ruchu, przemieszczanie się, dotlenianie organizmu, hartowanie się i poprawę samopoczucia podnosi ich zdrowotność i sprawia, że są pełne radości.


3. Odporność

Przebywanie na świeżym powietrzu w zróżnicowanych warunkach atmosferycznych hartuje organizm i wzmacnia jego odporność, dlatego też ani drobny „kapuśniaczek”, ani prószący śnieg, ani pochmurne niebo nie powinny stanowić przeszkody do odbycia spaceru.

Codzienny, dwu godzinny spacer, najlepiej z dala od ulic i spalin, jest niezastąpioną metodą wspomagania odporności dziecka. Sprawi, że będzie ono miało lepsze:

• krążenie,
• apetyt,
• będzie lepiej dotlenione
• w naturalny sposób zyska zasób witaminy D.

Naturalna potrzeba ruchu kilkulatka sprzyja nabywaniu odporności, gdyż regularna, dobrze ukierunkowana aktywność fizyczna stymuluje układ immunologiczny, nawet ten osłabiony licznymi infekcjami. Podczas ćwiczeń organizm produkuje więcej ciałek odpornościowych, które – gdy pojawi się kolejna groźba infekcji – sprawnie ruszą do boju. Chociaż dziecko pierwszy jesienny spacer w deszczu lub w chłodniejszy dzień przypłaci katarem, to nic tak jak hartowanie nie uodporni go na kolejne inwazje wirusów.


4. Działanie antyalergiczne

Żyjąc w dużych aglomeracjach, jesteśmy nieustannie narażeni na miejski zgiełk, zanieczyszczone powietrze oraz dużej ilości pyły, niosące zagrożenie dla naszego zdrowia  głównie w postaci alergii oraz astmy. Największy wpływ na taki stan rzeczy mają spaliny silników typu diesel, które powodują wzrost syntezy markerów alergii (IgE). Nie ulega wątpliwości, iż na obszarach wiejskich powietrze jest mniej skażone, a ich mieszkańcy znacznie rzadziej zapadają na choroby układu oddechowego.

– Od dawna wiadomo, że dzieci, które dorastały w gospodarstwach, są mniej podatne na alergię i astmę alergiczną – twierdzi dr Marcus Peters, szef badań z Uniwersytetu Ruhr w Bochum. Niemieccy naukowcy odkryli, dlaczego dzieci wychowujące się na wsi są mniej podatne na te schorzenia. Odpowiada za to cząsteczka cukru wszechobecna w pyłkach roślinnych – arabinogalaktan – występująca powszechnie w roślinach wykorzystywanych do karmienia zwierząt gospodarskich. By sprawdzić, czy może ona powstrzymywać reakcje alergiczne podano ją myszom, po czym okazało się, że gryzonie po jej przyjęciu nie reagowały na alergeny. Naukowcy są przekonani, że wysokie stężenie tych substancji, wdychanych przez dzieci od najmłodszych lat, poprawia pracę systemu immunologicznego, chroniąc je tym samym przed alergiami. Wykazano także, iż dzieci wychowywane w środowisku wiejskim,  narażone na stały kontakt ze zwierzętami gospodarskimi, wykazywały znacznie mniej skłonności alergicznych aniżeli dzieci z innych środowisk. Wynika to prawdopodobnie z tego, że tolerancja i model odporności kształtuje się od pierwszych miesięcy, a może i tygodni życia.

W ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowanie kwestią negatywnych skutków niedoboru snu u dzieci – specjaliści ostrzegają, że zbyt krótki sen ma związek nie tylko z mniejszą sprawnością intelektualną, ale też z otyłością.  Również w tym wypadku aktywność fizyczna na świeżym powietrzu odgrywa niebagatelną rolę. Ostatnie badania australijskich naukowców z Uniwersytetu Monash w Melbourne oraz z Uniwersytetu w Auckland wykazały, iż dzieci aktywne fizycznie w ciągu dnia zasypiają szybciej i dłużej śpią. Po przebadaniu grupy 519 siedmiolatków obserwacje potwierdziły, że dzieci, które w ciągu dnia były aktywne fizycznie, znacznie szybciej zapadały w sen oraz dłużej spały. Jeszcze wyraźniejszy związek odnotowano między siedzącym trybem życia dzieci a trudnościami w zasypianiu. Każda godzina przesiedziana w ciągu dnia wiązała się z tym, że dzieci potrzebowały trzech minut więcej aby zasnąć.