Potrzeby matki a potrzeby dziecka

Autor: Monika Lipowska-Hajduk 2013.10.16, 11:04

Pierwsze chwile z maleńkim dzieckiem bardzo absorbują matkę. Szybko może pojawić się silne zmęczenie, zniechęcenie. Bez odpowiedniej regeneracji psychicznej i fizycznej frustracja i wykończenie mogą wziąć górę nad radością z narodzin. Pogodzenie potrzeb matki i dziecka to kwestia kompromisu. Zauważenia nie tylko dziecka, ale też siebie.

fot. Zdjęcie wykonane podczas Tygodnia Bliskości w Krakowie

Bardzo ważny jest nasz wewnętrzny stosunek do siebie jako matki. Ile jest w nas tolerancji dla naszego zmęczenia, słabości? Ile jest w nas akceptacji siebie jako matki. Matki niedoskonałej, matki wystarczająco dobrej.

Wewnętrzny obraz matki bierze się z postrzegania jej roli w społeczeństwie. Czy odbieramy ją przez wszechobecne stereotypy?

Społeczno-kulturowa wizja macierzyństwa ma ogromny wpływ na to jak kobiety przeżywają zdarzenie zostania matką. Na macierzyństwo trzeba patrzeć przez pryzmat swoich doświadczeń oraz poszczególnych, konkretnych kobiet. Kobiety, które zostają matkami, przeżywają ograniczenie swej podmiotowości i autonomii, nie czują się aktywnymi uczestniczkami tego zdarzenia, biernie wpasowują się w skonstruowaną społecznie rolę "dobrej matki".

Często potrzeby kobiety, które wykraczają poza sferę macierzyństwa, stoją w sprzeczności z wypełnianiem zobowiązań wobec określonych ról pełnionych w społeczeństwie. Gdy lekceważymy swoje potrzeby, możemy być pewne, że wrócą one do nas, czasem zwielokrotnione, z większą siłą. Wykończonej matce o wiele trudniej zapewnić dobre bezpieczne warunki rozwojowe, spokojną, ciepłą atmosferę.

W matce, której potrzeby nie są zaspokojone, wzrasta poziom frustracji i niezadowolenia. Bardzo często kobiety, które nie respektują swoich potrzeb, przenoszą swoje niespełnione ambicje na swoje dzieci, oczekując od nich realizacji tego, czego im nie udało się osiągnąć. Nie pozwalają dziecku rozwijać własnych zainteresowań czy talentów.

Co przeszkadza nam w wygospodarowaniu odrobiny wolnego czasu dla siebie? Może jest tak, że wyniosłyśmy to z domu rodzinnego?

Małe dziewczynki uczy się być usłużnymi, pomocnymi, dbającymi o czyjeś potrzeby. W tym wszystkim brak często miejsca na potrzeby najpierw dziewczynek, potem kobiet. Gdzieś w tym całym zamieszaniu gubimy siebie – to, co naprawdę lubimy, co sprawia nam przyjemność. To właśnie musimy odnaleźć i o to zawalczyć. Warto zmierzyć się z tym, co wyniosłyśmy z domu rodzinnego.

Jak znaleźć równowagę pomiędzy potrzebami matki a dziecka?

1. Zaakceptuj fakt, że okres macierzyństwa, szczególnie na początku wiąże się ze zwiększonym wydatkiem uwagi, czasu i energii w stosunku do dziecka, w związku z czym będzie potrzebna Ci pomoc. Naucz się zauważać źródła potencjalnej pomocy w swoim otoczeniu, nie bój się o nią prosić i ją przyjmować.

2. Włącz do pomocy swojego partnera – jego zaangażowanie wzbogaci również relację ojciec – dziecko.

3. Po okresie ciąży i porodu stopniowo zacznij dbać o swoją kondycję psychiczną i fizyczną.

4. Daj sobie prawo do wypoczynku, do własnej przestrzeni i choć odrobiny czasu tylko dla siebie.

5. Wyznacz priorytety w swoim życiu. Ogranicz niepotrzebne czynności.

6. Bądź asertywna.

7. Porozmawiaj z innymi matkami jak radzą sobie z owym dylematem. Wszyscy uczymy się od siebie. Jeśli to nie wystarczy, skorzystaj z pomocy specjalisty.

Dbanie o siebie to pokazywanie szacunku dla własnego zdrowia i dla własnych potrzeb. Gdy dziecko będzie widziało, czuło szczęśliwą, spełnioną matkę, ono samo będzie spokojniejsze, bardziej zadowolone. Szanując siebie, uczymy dzieci określonych postaw, szacunku do własnej osoby – a to zaprocentuje w ogólnej postawie naszego dziecka w jego dorosłym życiu. Jesteśmy dla naszych dzieci modelami – od nas uczą się określonych postaw. Dbając o swoje prawo do odpoczynku, wyrabiamy w dziecku poczucie własnej wartości.

Pamiętajmy, że odnajdywanie przestrzeni dla siebie to okazja do pogłębienia relacji z samym sobą, która to umacnia wszystkie inne relacje w naszym życiu.

Znalezienie złotego środka w dawaniu i braniu to klucz chroniący przed wypaleniem, frustracją i wykończeniem fizyczno-psychicznym. To również element dbania o zdrową relację z naszym dzieckiem. Można to robić w zgodzie z potrzebami i rytmem naszych dzieci. W szacunku dla relacji i więzi, jaką z nimi mamy. Z korzyścią dla wszystkich.

Dodaj do ulubionych » Skomentuj »