W pierwszym trymestrze kobieta zwykle silnie koncentruje się na sobie przeżywa bardzo często huśtawkę nastrojów: od śmiechu do płaczu. Wyraża różnorodne emocje: podniecenie, strach, radość, zmartwienia, przeplatające się ze sobą, czasem w ogromnym tempie.

Taka dynamika uczuć jest stanem fizjologicznym. Wzrasta poziom hormonów, które połączone są z neurotransmiterami w mózgu, między innymi serotoniną odpowiedzialną za nastrój czy zachowania impulsywne. W tym czasie mogą pojawić się lęki: o zdrowie swoje i dziecka, przed zmianami, które maja nastąpić, przed utratą niezależności czy samym porodem. 

Niektóre kobiety „płyną na fali” satysfakcji, podekscytowania, radosnego oczekiwania. W wielu kobietach uruchamiają się wcześniej nieodczuwane wartości i potrzeby: sensu życia, nieśmiertelności, afiliacji i przynależności. Zwiększa się otwarcie na sferę duchową.

W ostatnim okresie ciąży do pozytywnych uczuć, które pojawiły się w drugim trymestrze, mogą dołączyć uczucia niepokoju, strachu – często związane ze zbliżającym się rozwiązaniem. Pojawiają się wyobrażenia dotyczące porodu, często „karmione” negatywnymi opowieściami innych kobiet. Wzrasta poczucie odpowiedzialności za siebie i dziecko. Kobiety mówią o nabraniu dystansu do otoczenia. Często pojawia się zmiana z myślenia z „ja” na „my”. 

Istnieje pojęcie Odcisku Limbicznego. Jest to zdolność układu nerwowego do absorbowania i zapamiętywania wszystkich informacji z otoczenia przez cały okres ciąży – od poczęcia do porodu i kilka pierwszych lat życia. Tak więc wszystko to, co doświadcza matka pod względem hormonalnym, fizycznym, emocjonalnym jest rejestrowane i zapamiętywane w rozwijającym się układzie nerwowym dziecka. Te pierwsze wrażenia i odczucia to podwaliny przyszłego istnienia naszego dziecka i jego bazowych przekonań dotyczących życia. To nieoceniona wartość, znacznie ważniejsza od pięknych mebelków, ciuszków czy nowych gadżetów. 

Kobieta staje przed wyzwaniem przystosowania się do ogromnych zmian, które zachodzą w jej ciele, ale też przede wszystkim w jej psychice. Pojawiają się nowe cechy charakteru, wychodzą pewne wcześniej nieodkryte zdolności (nieograniczone pokłady cierpliwości, wyrozumiałości czy doskonała organizacja). Zmienia się zachowanie, postawy, a także cała sfera duchowa. 

W psychologii przyrównuje się ciążę do „okresu kryzysu psychicznego”, który prowadzi do przejścia w funkcjonowaniu na wyższym poziomie dojrzałości. Ja nazwalałabym ją raczej niepowtarzalnym momentem rozwojowym, w którym możemy przywrócić podstawowe zaufanie do siebie, do świata, a przez to przejść właśnie na wyższy poziom dojrzałości. To okazja, by odnaleźć w sobie drogę do najbardziej naturalnego stanu, jakim jest błogość, zaufanie we własne siły, miłość.