U nas poszło bezproblemowo, ale może dlatego, że wynosiliśmy dzieci wraz z łóżeczkiem. Za każdym razem robiliśmy wokół tego trochę, ale tylko trochę szumu. Nr 1 wynieśliśmy w wieku 14 miesięcy korzystając z tego że odwiedził nas znajomy i planowaliśmy nocną debatę. liczyliśmy się z wielokrotnym odnoszeniem dziecka na miejsce- ani razu. Nr 2 w wieku 11 miesięcy, korzystając z długiego weekendu i odwiedzin kuzynostwa. Razem wszyscy wstawiliśmy nowe łóżeczko takie jak miała starsza siostra, nowy żyrandol, przestawienie mebli itd. ale wiedzieliśmy że nowy lokator jest mniej "współpracujący" więc usnęła w wersji pełnoszczebelkowej- czyli bez możliwości wyjścia. Były próby nawoływania przez kilka kolejnych wieczorów, ale przytulenie i konsekwentne, powtórne odkładanie przyniosło pożądany efekt- dziecko nie chciało już usypiać w naszej sypialni z nami nawet jak chcieliśmy nieraz w ciągu dnia. Nr 3 był oczekiwany przez siostry w pokoju przez wiele miesięcy. Kiedy dotarliśmy do momentu "jak zacznie sama chodzić" ( 2 tyg przed roczkiem) od razu wyprowadziliśmy łóżeczko w wersji pełnoszczebelkowej z sypialni. Obkleiliśmy ściany nowymi naklejkami, kupionymi wcześniej na te okazję i pozwoliliśmy dzieciom zdecydować, gdzie stoi które łóżeczko. Starsze dostały z tej okazji półeczki nad łóżeczkiem w celu chowania skarbów, do których najmłodszy szkrab nie powinien mieć dostępu. Pierwszej nocy cieszyły się, krzycząc śmiejąc się i skacząc w piżamach wszystkie 3 przez 1,5 godziny zanim padły ze zmęczenia. Dla najmłodszej był to niewątpliwie awans społeczny. Więcej problemów było z otwarciem łóżeczka. Np gdy 3 posiadła umiejętność wychodzenia z łóżeczka górą (rok i 4 mieś) to od razu otworzyliśmy jej łóżeczko i pierwszego wieczoru odnosiłam ją konsekwentnie, 30 razy- potem odnosił ja tata. Na drug dzień odniosłam ją 3 razy i to był szczęśliwy koniec. Teraz już nie mam siły się z nią ścigać więc jak wychodzi z pokoju to zabieram tylko przytulankę i odnoszę do łóżka. Właścicielka sama wie już gdzie ma wrócić. Ale wczoraj kusiło mnie żeby jej przywiązać tę przytulankę do łóżeczka.

Dzięki za tak wyczerpujący opis, chciałabym być tak wytrwała, widzę, że jeszcze sporo przede mną :-))

Dobry opis inzynierka ;]]]]] a u mnie syn jest bardzo przystosowawczy ;] przez pierwsze 10 miesięcy mieszkaliśmy w kawalerce (mały sypiał w łóżeczku od samego początku), później przeprowadziliśmy się w nowe miejsce do 2-pokojowego i od razu 1 noc spał w swoim pokoju, w łóżeczku i teraz znów się przeprowadziliśmy znowu 2-pokojowe i tez ma swój pokój i też pierwsza noc bezproblemowa, nawet lepiej, bo teraz mamy bezdzietnych sąsiadów, więc go nikt nie budzi krzykiem po nocach ;] nie mieliśmy problemu z wspólnym spaniem, bo syn zaraz bo odłączeniu się od moich dystrybutorów pełnych mleka, odwracał sie ostentacyjnie do mnie tyłkiem ;] kiedy był większy wskazywał ręką łóżeczko ;] w sumie bardzo dobrze, bo strasznie się "rozwala" w tym łóżeczku, często i miś nie ma tam miejsca

Moja córeczka praktycznie odkąd skończyła pół roku i zrezygnowaliśmy z nocnych karmień spała sama w łóżeczku w rogu naszej sypialni. Kiedy czasem budziła się w nocy podchodziłam do niej, wymruczałam przez sen jakąś kołysankę, ale nie nosiłam na rękach. Parę miesięcy później gdy nocne pobudki się skończyły ,,przeprowadziła się" do nowego pokoiku. Odegraliśmy cały rytuał w jej pierwsze urodziny, powtarzaliśmy, że jest już dużą dziewczynką, która powinna spać sama. Po paru dniach przyzwyczaiła się do tego, Teraz wieczorem zanoszę ją do łóżeczka, przynoszę ukochaną poduchę i misia, czytam bajeczkę ( zawsze tą samą) i mała spokojnie zasypia. A ja mam wieczór tylko dla siebie :)